Παρχαρομάνα ελάλεσεν και ’ς σον παρχάρ’ ελάτε,
εγώ τα χιόνια έλυσα και τα χορτάρια έγκα.
Παρχαρομάνα ελάλεσεν, έχ’ κι έρχουν’ οι ρομάνες,
έχ’ κι έρχουντανε οι τσιοπάν’, τραγωδούν και συρίζ’νε
κι όλ’ έχ’νε τα σιλάχια ’τουν σ’ ωμία κρεμαγμένα.
Εμπρικές πάν’ τα πρόγατα κι άλλ’ απ’ οπίσ’ τ’ αρνόπα,
δεξιά, ζεβριά κι ολόερα πάν’ τα λαγγωσκυλόπα
κι άλλ’ εμπροστά ’ς σο σιρίν το γεσιαλίν το κριάρι,
π’ έχ’ τα τρανά τα κέρατα και χαλκοπούλ’ κωδώνι
κι όνταν σαλεύ’ να πορπατεί, θαρρείς τα στράτας σείουν.
’Σ σα ψηλασέας βοσκιχτά και ’ς σα λιβάδια στέρια
κι εκεί ’ς σο τσόλ’ το Κρεπεγάδ’ θ’ εφτάν’ την ποτισώναν
κι απάν’ ’ς σο Τρανόν τον Παρχάρ’ θα πάγνε και γονεύνε.
Λαλίας εγομώθανε όλια τα ερημίας.
Παρχαρομάνα ελάλεσεν, παρχαρομάνα εκούξεν,
καλώς και καλώς ώρισαν τ’ εμόν οι εμπρολιάτοι,
που θ’ αρματώνε τα ραχιά και όλια τα παρχάρια.
Στάθη Ι. Ευσταθιάδη, Τα τραγούδια του ποντιακού λαού, εκδ. Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1992.
Προσκάλεσε η τσοπάνισσα: στην εξοχή ελάτε,
εγώ τα χιόνια τα ’λιωσα, ξανάφερα τη χλόη.
Στο κάλεσμά της τρέχουνε οι βοσκοπούλες όλες,
κι από κοντά οι τσοπάνηδες σφυρίζουν, τραγουδάνε,
έχουν και τα σελάχια τους στους ώμους κρεμασμένα.
Και πάν’ μπροστά τα πρόβατα κι ακολουθούν τ’ αρνάκια,
τα τσομπανόσκυλα δεξιά, ζερβά κι όλο τριγύρω
και στο κοπάδι πιο μπροστά, το πιο μεγάλο κριάρι,
με τα μεγάλα κέρατα και το τρανό κουδούνι,
που περπατεί σαλεύοντας κι οι στράτες όλες σειούνται.
Βοσκίζοντάς τα στα ψηλά κι αργά μες στα λιβάδια,
ποτίζοντάς τα πιο αργά στην κρύα τη βρυσούλα,
θα πάνε να κονέψουνε στην πιο ψηλή ραχούλα.
Και με φωνές γεμίσανε τα ερημοτόπια όλα.
Τσοπάνισσα τους προσκαλεί, τσοπάνισσα τους σκούζει.
Καλώς, καλώς ορίσατε, σύντροφοι, πρωτοπόροι,
λεβέντες π’ αρματώνετε βουνά ψηλά και ράχες.
